In de eerste jaren dat ik je kende was je voor mij een leuke jongen. Een aantrekkelijke man. Mijn beste vriend. Nadat ik je een half jaar kende, kon ik er niet meer onderuit. Ik was verliefd op jou. Verliefd op een man. Ik vond het leuk en spannend. Je zette mijn wereld, op zijn kop. Maar ik wist daar niet goed mee om te gaan. Samen met jou voelde ik mij prettig. We deden veel dingen samen. Na een paar jaar, nadat jij naar de stad verhuisde, werd het wel minder. Mijn gevoelens erodeerden. Jij veranderde nogal en werd minder leuk. Toen ik je met die ex van Martin, op het balkon zag zitten, dacht ik, wat heeft Tom nu voor een smaak. Dat met Sylvia, heb ik ook nooit goed begrepen. Dat ligt misschien ook wel aan mij. Ze had mij en onze vriendschap, volgens mij al snel door. Je vertelde mij in het begin, dat je er aan twijfelde of je met haar verder wilde. Maar deze relatie bleef aan. Ze kwam eerst in jou studentenhuis wonen en jullie verhuisden daarna naar Den Haag. Onze contact werd minder. Toch bleef ik gek op jou. Iedere keer wanneer we weer samen waren, kreeg ik weer dat gevoel. Dat tegenstrijdige gevoel van verliefdheid en onbereikbaarheid. Aan de ene kant wilde ik je een trap onder je kont geven, aan de andere kant vond ik je nog steeds een aantrekkelijke man en een goede vriend. Ik wilde je het eindelijk gaan vertellen. Had er al veel te lang mee rond gelopen. Veel mensen hadden het al lang door. Heb er zelfs met een een paar vriendinnen over gesproken. Kreeg zelfs nog tips en adviezen. En jij wist echt van niets? Had helemaal niets door? Zijn al mijn signalen totaal aan jou voorbij gegaan? In jouw situatie had ik het al lang door gehad. 'Zijn jullie een stel of zo,' werd mij gevraagd, toen iemand op mijn kamer al die foto's zag. Ook jou was er naar gevraagd. Hoe dacht je nu over mij? Wat voelde jij? Zoals je bij mij achterop de motor zat, met je armen strak om mijn middel en je hele lichaam stevig tegen mij aan. Niemand, die zo bij mij achterop de motor zat. Zo bang aangelegd was je helemaal niet. Het is een standaard scene in een homo-film. Of hoe ik in de bioscoop tegen jou aanleunde. Je zei er nooit wat van. En dan al die foto's die ik van jou maakte en aan de muur hing. Die dubbele foto die ik je op je verjaardag gaf. Waarbij de silhouetten van onze hoofden vlak tegen over elkaar stonden. Bijna op kus afstand. Weet zeker dat jij deze foto hebt gezien. Je hebt er nooit een opmerking over gemaakt. Hoe duidelijk kon ik zijn? En jij wist van niets? Er viel bij jouw nooit een kwartje? Had me voorgenomen je het te vertellen, toen we gingen samen wonen aan de Ruyterlaan. Een ideaal moment. Maar daar kwam iets tussen door.