|
Ik had die nacht prima geslapen.
Nergens aan gedacht en zelfs niet gedroomd. Iets wat mij niet vaak overkwam. De
logeerkamer was erg klein. Er lag een matras en verder was de kamer gevuld met
klerenkasten. Nadat ik opstond, trok ik mijn spijkerbroek en T-shirt aan en liep
via de overloop richting de badkamer. Tom en Sylvia waren in de slaapkamer van
Rosa en Solane. Zij waren allebei bezig met het aankleden van 1 van hun
tweeling.
‘En heb je goed
geslapen Erik?’, vroeg Tom.
‘Ja, prima.’
Op blote voeten liep ik de
slaapkamer van de kinderen binnen, om ze nog eens van dichtbij te bekijken. Ze
werden allebei aangekleed met precies dezelfde kleren. Iets wat je bij
tweelingen wel vaker ziet, maar wat ik met een tweeling, als ik ze ooit zou
krijgen en die kans was niet zo heel erg groot, nooit zou doen.
Tom had ook alleen een broek en
een T-shirt aan en Sylvia was ook nog niet aangekleed.
‘Sylvia ik ga me nu
douchen. Erik als jij je wilt douchen. We hebben een handdoek voor je
klaargelegd.
‘Ja, dat lijkt
me een prima idee.’
‘Je moet
trouwens wanneer je je doucht ook de kraan van de wastafel aanzetten, want
anders wordt het onder de douche niet warm.’
Ik was verbaasd en moest er om
lachen. Tom liep de badkamer in en trok de deur achter zich dicht. Sylvia ging
verder met het voor die dag klaarmaken van de kinderen.
Terwijl ik de
trap afliep naar beneden, dacht ik na over de achterstallige staat van onderhoud
van hun woning. Terwijl ik de woonkamer binnen liep, viel het me door het
daglicht op, dat hun bankstel ook behoorlijk versleten was. Niet dat het me wat
kon schelen. Maar Tom en Sylvia kon ik mij alleen herinneren, als een keurig
stel die zeker grote waarde hechten aan mooie en nieuwe, maar zeker niet aan
versleten, meubelen. Ook wist ik niet beter, dan dat zij beide erg netjes waren
als het ging om het schoonhouden en opruimen van hun huis. Sylvia had mij
verteld dat ze een schoonmaakster hadden, die 2 middagen in de week bij hun
langs kwam. Maar ja, het viel natuurlijk niet mee om alles netjes te houden
wanneer je allebei werkt, een tweeling en ook nog een druk sociaal leven hebt.
In de eetkamer
stond een prachtige tafel, met daaromheen 6 mooie met leer beklede stoelen. Er
stond ook een mooie boekenkast, waarbij mijn aandacht direct werd getrokken door
twee fotoalbums. Het was niet netjes om ongevraagd een fotoalbum te pakken en te
openen. Maar Tom en Sylvia waren allebei boven. Ook was ik wel erg nieuwsgierig.
Het oudste album, die wat kleiner
was dan de andere, pakte ik als eerste.
Op de eerste bladzijden waren oude
bruinachtige zwartwitfoto’s van de familie van Sylvia te zien. Ik zag een foto
van haar 3 broers, waarvan er 8 maanden geleden, 1 aan een hartinfarct was
overleden. Dat had Sylvia mij verteld. Daarna zag ik foto’s van haar ouders. Ook
haar vader was het afgelopen jaar overleden. Met haar moeder ging het ook niet
zo goed. Zij was na het overlijden van haar man en zoon opgenomen in een
verpleeghuis.
Terwijl Ik verder bladerde zag ik
foto’s die ik nooit eerder gezien had. Ik zag opnamen van Sylvia als baby, als
kleuter en als kind. Er waren foto’s bij van bruiloften waar Tom en Sylvia naast
de familie Damveld, de familie van Sylvia, ook te zien waren. Er was een
bladzijde vol zeer verschillende pasfoto’s van Sylvia, met zeer verschillende
kapsels. Haar familie was heel anders dan de familie van Tom. Maar ja welke
familie lijkt wel op elkaar. In mijn familie lijk ik niet eens op mijn broer.
Daarna pakte ik
het grotere en nieuwere fotoalbum. Er waren vakantiefoto’s van Tom en Sylvia in
New York te zien. En ik bladerde verder. Beide fotoalbums waren van Sylvia. Tom
interesseerde zich niet zo voor foto’s. Foto’s van zijn broer, zus of moeder
waren nergens te vinden. Ook zag ik nog een foto van mezelf, waarbij ik met mijn
hoofd in een struik met witte blaadjes stond. Het leek op een foto van een
bruid. Ik vond mezelf er behoorlijk lelijk op staan en kon me nog goed
herinneren toen Sylvia deze foto in Scheveningen maakte. Ik bladerde verder.
Plotseling zag ik een foto die me erg opviel. Het was een trouwfoto van Tom en
Sylvia die zonder familie, kennissen of vrienden getrouwd waren. Maar wel samen
met twee vrienden van Sylvia. Twee mannen die op het zelfde moment met elkaar
trouwden. Sylvia had me twee weken daarvoor op het terras in Enschede over hun
huwelijk vertelt. Deze 2 mannen had ik me heel anders voorgesteld. Ze zagen er
wel aantrekkelijk uit. De ene iets meer dan de andere. Het leken me ook
behoorlijk verschillende personen. Tom had me jaren geleden al over deze
homovrienden verteld. Één van deze jongens was een collega van Sylvia. Ze vonden
het heel fijn om op Rosa en Solane te passen, wanneer Tom en Sylvia gelijktijdig
moesten werken, of wanneer ze samen uitgingen. Tom had me verteld dat ik deze 2
vrienden die middag zou ontmoeten.
Sylvia hoorde ik
niet van de trap af komen en voelde me een beetje betrapt dat ik zonder het te
vragen in haar fotoalbums aan het kijken was.
‘Hoe vind je de foto’s
in mijn album, Erik?’
‘Oh, er zitten hele
leuke foto’s tussen. Ook foto’s van jou familie die ik nog nooit gezien heb.’
‘Tom is klaar met
douchen. Wanneer jij je nog wilt douchen, moet je dat nu doen!’
‘Ok’, en ik liep naar
boven.
De badkamer waar ik de dag ervoor
mijn tanden had gepoetst, verbaasde me opnieuw. Die had ik me heel anders
voorgesteld. Het was er rommelig. Overal lagen handdoeken en kledingstukken die
nodig de wasmachine in moesten. De vloer was nog nat en ook de wastafel was aan
een schoonmaakbeurt toe. Maar waar dacht ik eigenlijk aan. Ik was zelf voor geen
millimeter netter. Maar het viel me gewoon op, omdat ik me Tom zo anders kon
herinneren. Hij was altijd wel erg netjes. We hadden er met elkaar nog eens een
conflict over gehad. Terwijl ik mijn spijkerbroek uittrok en mijn T-shirt
uitdeed vond ik het fijn om te zien dat ik nog redelijk bruin was. Het was me
opgevallen dat Tom die ik niet anders dan slank kende, het afgelopen jaar ook
zwaarlijvig was geworden. Mijn buik was gelukkig niet zo omvangrijk als die van
hem. Maar ook die van mij kon wel iets minder. Terwijl ik hierover aan het
denken was moest ik plotseling lachen om mezelf. Waar ben je in vredesnaam mee
bezig. Waarom gaat dit door je hoofd, dacht ik.
De badkuip waar
ik in moest stappen om me te kunnen douchen lag vol met speelgoed. Terwijl ik
instapte gleed ik bijna uit, maar het ging gelukkig net goed. Ik had moeite om
het water op goede temperatuur te krijgen. Maar ik waste me zo goed mogelijk.
Tom was een ontbijt aan het klaarmaken. Toen ik me aangekleed had en de trap
afliep, zag ik dat Tom in de keuken sinaasappels aan het persen was.
‘Wil je een kop
koffie, Erik’, vroeg Sylvia mij.
‘Ja lekker.’
De eettafel zag er prima uit. Er
lag een schaal met croissants en een schaal met bruinbrood.
Verder was er kaas en lagen er
allerlei soorten vleeswaren. Het smaakte me allemaal prima. Na het eten ruimden
we met zijn drieën de tafel af. Tom stopte de borden, de glazen en het bestek in
de vaatwasmachine. Sylvia maakte met een doek de tafel schoon. Uit
nieuwsgierigheid liep ik de werkkamer van Tom binnen. Het was kleine kamer
waarin een grote U-vormige bureautafel en grote wandrekken gevuld met boeken,
stond. Op zijn bureau stond een kleine 15 inch TFT-monitor van een onbekend
merk. Zijn PC leek mij minstens een paar jaar ouder dan de mijne. Dat was wel
eens andersom geweest. Op zijn bureau lag een digitale fotocamera van het merk
Olympus. Het boeide mij om te weten om welk type het ging. Daarom pakte ik het
en bekeek het van dichtbij.
‘Neem die camera zo
maar mee. Dan kun je mooi wat foto’s van mij en de kinderen maken.’
‘Nee, dank je. Ik weet
niet precies hoe die werkt. En ik heb ook geen zin om de hele tijd weer foto’s
te maken. Je weet wat ik met een fotocamera doe wanneer jij in de buurt bent.’
Tom moest lachen en begreep
precies wat ik bedoelde.
Voordat ik naar
Den Haag ging wilde ik mijn eigen digitale fotocamera meenemen, maar had er van
af gezien. Na de vele jaren dat ik Tom kende, had ik voldoende foto’s van hem.
Ook wilde ik niet de indruk wekken dat ik daar nog steeds mee bezig wilde zijn.
Ook vond ik hem niet zo aantrekkelijk en fotogeniek meer. Zo mooi als ik hem
vond, toen ik hem pas leerde kennen. Toen kon ik mijn ogen niet van hem
afhouden. Met hem samen was ik een compleet ander mens. Een gelukkig mens. Dat
zelfde gevoel had ik daarvoor, maar ook daarna met andere mensen niet meer
gehad.
‘Erik, help je me even
met de kinderwagen van de trap af tillen.’
‘Ja,
natuurlijk.’
Tom en Sylvia hadden beide hun jas
en die van Rosa en Solane al aangetrokken. Ook ik trok mijn jas aan.
Die middag
zouden we met zijn drieën en met Rosa en Solane eerst naar een optocht van
Sinterklaas gaan en daarna zonder de kinderen naar een café, om naar een
voetbalwedstrijd tussen Nederland en Ierand te gaan kijken. Tom had mij
enthousiast verteld dat het café, waar hij en Sylvia vaak met Richard en Paul
naar toegingen, hun stamkroeg was. Richard en Paul zouden er die middag ook
zijn.
‘Het is een homokroeg,
Erik. Dus ook wel iets voor jou,’ en hij begon te lachen.
Hij lachte me een beetje uit. Maar
niet op een irritante manier. Ook ik kon er wel om lachen.
Buiten stond een buurvrouw op Tom
en Silvia te wachten.
‘Dus jullie gaan
vanmiddag naar de stad?’, vroeg zij.
‘Ja, wil jij dan op
Rosa en Solane passen?
‘Ja prima. Hoe laat
komen jullie terug?
‘Dat weten we niet
precies, maar dat zal tegen een uur of zes zijn’, antwoordde Tom.
Deze buurvrouw en haar man, pasten
wel vaker op Rosa en Solane. Terwijl Tom nog in gesprek was met de
buurvrouw kwam Sylvia met een kruk moeizaam de trap aflopen. Zij had 2 weken
daarvoor haar rechter hand behoorlijk verbrand in een frituurpan. Daardoor had
ze alleen nog maar haar linkerhand kunnen gebruiken, waardoor haar linker knie
geblesseerd raakte. Het ging al een stuk beter. Ze zou er over een paar weken
wanneer ze samen met Tom naar de wintersport zou gaan, geen last meer van
hebben. Terwijl we over het Leeuwerikplein liepen, waar de bovenwoning van Tom
en Sylvia staat, kwamen we nog een stel tegen die daar woonden. Een nogal
bekakte man was bezig iets uit zijn Saab te halen en Sylvia sprak met de vrouw
over de jaarwisseling die ze met de hele buurt zouden gaan vieren. Het
Leeuwerikplein was voor Haagse begrippen een nette buurt. Alle bewoners van het
plein vierden de afgelopen jaren met elkaar de jaarwisseling. Het waren bijna
allemaal jonge stellen met kinderen.
‘Erik zou jij oud en
nieuw ook met ons willen vieren?’, vroeg Sylvia mij spontaan.
Door deze vraag van Sylvia werd ik
nogal verrast. Dat was wel het laatste waaraan ik gedacht had. Verbaast keek ik
naar Tom. Hij reageerde niet.
‘Nou Erik, lijkt je
het niet leuk?’
‘Nee helemaal niet.
Het lijkt me juist erg leuk’, reageerde ik enthousiast.
‘Nou hartstikke mooi’,
dan hebben we dat afgesproken.
De afgelopen jaren had ik in
toenemende mate problemen gehad om de jaarwisseling met anderen te vieren.
Tijdens mijn studie vierde ik het elk jaar met huisgenoten en met
studievrienden. De eerste jaren was Tom ook telkens daarbij geweest. Daarna ging
het minder. Bijna alle vrienden die ik had, waren inmiddels getrouwd, hadden
kinderen en vierden het in familieverband. Na mijn studie had ik het ook een
paar keer met mijn vriendin Joke en met familieleden gevierd. Maar sinds bijna
vier jaar was het voor mij weer lastiger geworden om oud en nieuw met anderen te
vieren. Steeds mee mensen waren gesetteld geraakt. Mijn leven bleef een beetje
stilstaan. Dat uitgerekend Sylvia, met wie ik het jaren niet zo erg goed had
kunnen vinden, mij uitnodigde. Dat was voor mij toch wel bijzonder. Maar ik had
het vermoeden dat het waarschijnlijk toch niet door zou gaan. Dat er iets tussen
zou komen.
De kinderwagen
was van een breed model. Rosa en Solane lagen er naast elkaar in. Tom duwde de
kinderwagen. Samen liepen hij en ik pratend voorop. Sylvia liep met haar kruk op
ongeveer 20 meter achter ons aan met 2 meisjes van ongeveer 10 jaar die ook uit
de buurt kwamen en gevraagd hadden of ze met ons mee mochten naar Sinterklaas.
‘Tom, laten we even op
Sylvia wachtten. Ze kan ons niet bijhouden.’
We bleven even wachtten en liepen
met elkaar verder. De buurt waar Tom en Sylvia woonden, was vlakbij
Scheveningen. We liepen langs een aantal flats in aanbouw, waarvan ik dacht dat
ik daar wel zou willen wonen. Den Haag was om te wonen, mij best goed bevallen.
Beter dan Amsterdam waar ik jaren gewoond had. En nog veel beter dan Almelo,
waar ik nu toch langer dan tijdelijk verbleef.
Terwijl we
richting de winkelstraat liepen waar Sinterklaas langs zou komen, werd het
steeds drukker. We kwamen steeds meer vaders en moeders met kinderen tegen, die
richting dezelfde straat liepen. Tom en ik bleven met de kinderwagen weer even
staan wachten op Sylvia en de 2 meisjes. In de winkelstraat stonden rijen met
vaders en moeders en kinderen op Sinterklaas te wachten. Het was er erg druk met
mensen. Maar er was nog niets te zien. Het zou nog wel even gaan duren, voordat
Sinterklaas met zijn pieten langskwam. Tom tilde Rosa en Solane uit de
kinderwagen. De kinderen liepen beiden de straat op. De 2 meisjes liepen er
achteraan, om er voor te zorgen dat ze niet zoek zouden raken.
‘Sylvia, blijf jij
hier met Rosa en Solane. Dan gaan Erik en ik even naar het kruitvat om
kaarslampjes te halen, waar jij om vroeg. Daarna gaan we nog even naar die
Boekhandel.’
Tom wees naar een winkel op 20
meter afstand.
‘Prima’, antwoordde
Sylvia.
‘Erik, ga je mee?’
‘Ja.’
Samen liepen we door een menigte
richting het kruitvat, waar het binnen ook druk was. Nadat Tom de kaarslichtjes
afrekende liepen we naar de boekhandel. Ik vond het leuk, daar samen met Tom,
over straat te lopen. In de boekhandel liep ik naar een tafel met bestsellers.
‘Dat lijkt me nou een
precies een boek voor mijn vader’, zei ik. ‘Het gaat over de moord op Pim
Fortuyn. Je weet wel die vermoorde politicus. Mijn vader zag het helemaal niet
zitten met die man. Hij zag hem als een bedreiging voor de Nederlandse
democratie.’
Tom moest grijnzen.
‘Ik heb op hem
gestemd’, zei hij.
‘Ik had het
kunnen weten’, antwoordde ik met een kleine stemverheffing en reageerde licht
ontsteld. Tenminste ik deed net als of. Want het kon me niets zoveel schelen
waar iemand op stemde en Tom had nog wel eens beroerder gestemd.
Tom pakte een boek, bladerde er in
en liep ermee naar de kassa. Ik liep verder naar een rek met fotoboeken.
‘Erik kom je mee? Dan
gaan we terug naar Sylvia.’
We liepen beide de winkel uit,
terug naar Sylvia en de kinderen. Het was op straat nog drukker geworden. Een
paar minuten daarna kwam de optocht langs. Het was de indrukwekkendste en
grootste Sinterklaasoptocht die ik ooit gezien had. Rosa werd opgetild door Tom
en Solane door 1 van de meisjes. Rosa en Solane raakten beide gefascineerd door
de optocht. Erg veel zwarte pieten deelden pepernoten uit. De beide meisjes van
10, wisten er een boel af te troggelen van passerende zwarte pieten en legden
alle pepernoten op de kinderwagen. Ik stopte er ook een paar in mijn mond. Ze
smaakten lekker. Nadat de optocht voorbij was riep Sylvia,
‘Tom, we moeten nog
even langs de banketbakker.’
Rosa en Solane waren teruggelegd
in de kinderwagen. Het viel me op dat erg veel vrouwen, heel erg belangstellend
in de kinderwagen naar Rosa en Solane keken. Een aantal van hen keek erg
bewonderend en enkele vrouwen glimlachten naar Tom. Daarmee aangevend dat ze
Rosa en Solane zón leuke tweeling vonden. Tom vertelde mij dat hij daar
inmiddels wel gewend aan was geraakt. Bij de bakkerij gingen Tom en Sylvia met
de kinderwagen naar binnen. Ook de beide meisjes van 10, die wat te drinken
wilden kopen en van hun moeder geld hadden gekregen gingen mee naar binnen. Ik
bleef bij de ingang staan. Het was mij te druk binnen. De saucijzenbroodjes die
Tom kocht voor ons allen en ook 1 voor mij, smaakte prima. Ook moesten we met
zijn allen nogal lachen om het verhaal van Sylvia. Zij vertelde dat de
eigenaresse van de banketbakkerij erg boos was geworden toen de meisjes van 10
een stapel met frisdrankflesjes omver hadden getrokken, nadat ze elk een flesjes
onderuit de stapel gepakt hadden om af te rekenen. Daarna liepen we met zijn
allen terug naar huis.
| 
